Dag 8: Tien jaar ouder in een dag

Vanmorgen met z’n allen vertrokken naar de Takakkaw Falls. We hadden al gezien dat de weg er naartoe dicht zou zijn maar we waren allemaal dwars. Er moest toch wel ergens anders ook een route zijn? Surprise! De oorspronkelijke toegangsweg was inderdaad dicht. Via Emerald lake was er ook een optie alleen zou die tien kilometer heen en terug zijn. Daarnaast zou er sneeuw op het pad liggen maar we wilden het in ieder geval proberen. Onderweg stond daar plotseling een beer aan de weg en er stopten allemaal auto’s. Het wordt eigenlijk niet aangeraden maar wij deden lekker mee met de meute. De goede camera van Hayo en Quinten kon na iets meer dan een week weer gebruikt worden (ze hadden geen stroom en dus geen laadpunt) dus de lenskap ging eraf en foto’s schieten maar! O nee, toch niet. Er stond een auto letterlijk voor de beer en reed ook gezellig mee als die beer weer verplaatste. Uiteindelijk hebben we toch nog wat beelden kunnen maken en zijn we door gereden. 

Na een korte stop bij een Natural Bridge (hoogtepunt van de dag…) reden we door naar het meer. Lunchpakketjes zaten in de tas, flessen water waren mee. Wij dan, Quint en Hayo hadden geen water meer en hebben ons arm gezopen. En onze koekjes gegeten. Geen probleem, we sturen na afloop de rekening wel. De wandelschoenen konden weer uit het vet en we begonnen aan onze lange tocht. Dachten we. 

Het meer was veel mooier dan gisteren! De zon scheen er nu op wat ervoor zorgde dat het water blauw weerkaatste. Toen we eventjes onderweg waren verscheen er een bordje naar de watervallen die we moesten hebben. Een schrale tien kilometer vanaf dat punt. Vol goede moed begonnen we aan het pad. Verderop lag sneeuw dus dat beloofde nog wat. Hoe verder we kwamen, hoe slechter de weg te zien was. Nadat we een klein riviertje over waren gestoken stonden Hayo en ik alweer met een been richting de terugweg, maar Stefan en Quinten dachten daar duidelijk anders over. Al speurend stonden ze daar te zoeken naar een pad. Overleg hier en discussie daar. Gelukkig kwamen we allemaal tot dezelfde conclusie. Terug naar de parkeerplaats dan maar. 

Al struikelend en glijdend over het ijs met een paar prachtige vallen, besloten we naar de Hamilton Falls te gaan. Je vertrok dan vanaf de parkeerplaats en het was maar een klein stukje lopen. Als het goed te doen was zouden we richting het Hamilton meer lopen. Het pad begon in de sneeuw en het eindigde in de sneeuw. Als ware ballarina’s stonden we te balanceren en diepe dalen in de sneeuw te vermijden. Af en toe ging dat niet helemaal goed want soms kwam er vanaf Hayo, de bezemwagen, een vloek vanuit z’n tenen of gilde ik de boel daar bij elkaar omdat ik bijna kniehoog in de sneeuw wegzakte. De waterval kwam in zicht en we hadden het gered. Stefan liep alweer hogerop want die wilde het graag van dichtbij bekijken. Ik zou daar achteraan maar die afgrond… Naar boven lukte maar toen moest ik ook weer terug. Al glijdend en op handen en knieën is het gelukt. Gelukkig zijn we allemaal zo soepel.

Het was nog maar vroeg op de middag dus hadden we nog ruimte voor een activiteit. De bolletjes met pindakaas en pasta hadden we achter de kiezen en de doos met koekjes begon ook aardig op te raken. Tijd om de spieren weer aan het werk te zetten en een kano te huren. Dat het overal prijzig is, is niks nieuws. Voor een uur in de kano mocht je 80$ per bootje neerleggen. De kano’s zagen er ook oud uit dus we lieten dit idee maar varen (pun intended). 

Om ideeën op het doen besloten we een bezoekje te brengen aan het Visitors Center. Die zou vast mooie routes weten die niet dicht zijn. Iets zonder sneeuw zou ook wel een keer verfrissend (of juist niet, nog een pun intended) zijn. Gary K. heette de beste man en die kon ons wel iets vertellen over de hikes in de buurt. Aangezien we de twee meest toegankelijke wandelroutes al hadden gedaan, raadde hij de Hoodoo Trail aan. Het zou een pittige tocht worden met heel veel stijgende paden. De weg er naartoe was natuurlijk gesloten dus dat zou nog een paar kilometer extra toevoegen aan de hike. Dat was nog allemaal plat dus goed te doen. Het verhaal van Gary werd begeleid door foto’s vanaf een mobiele telefoon die nogal agressief tegen het tussenschot werden aangeslagen. Net alsof het dan indrukwekkender was. De bus van de Zonnebloem werd weer ingeladen en na een half uurtje bereikten we de parkeerplaats. De helft van de groep met tegenzin en de andere helft vol enthousiasme. Eentje met last van de hiel, twee met blaren en eentje met een plek onder de voet. Dan mogen jullie raden wie welk probleem had. 

Het eerste deel was inderdaad prima, maar daarna! Het was 1,6 kilometer bergop langs afgronden die niet mis waren vol met losse stenen en stof. Een deel was door het bos en we waren blij als we een omgevallen boom tegen kwamen waar we even op konden rusten. Die oudjes. Stefan had ondertussen ergens een stok opgedoken die als wandelstok gebruikt werd. Dat heeft hij niet van vreemd want dat heeft hij van z'n opa afgekeken. Quinten liep voorop en Hayo en ik sjokten daar al klagend achteraan. Dit had niks meer met plezier te maken. Onze adem kregen we amper onder controle en de kuiten begonnen te branden. Bij elke paar meter riep Stefan “we zijn er vast bijna” en dat ging nog wel even zo door. Het leek wel een bejaardengroep van de ANBO. Ik durfde amper in de afgrond te kijken want een verkeerde stap en je bent morsdood. Gelukkig hadden we vanmorgen de begraaf opties en liedjes doorgesproken dus dan waren we daar in ieder geval van op de hoogte. 

Er leek geen einde aan te komen. De klaagzangen werden groter en we meenden een paar keer een bordje te zien die er dan helemaal niet was. Het ging in een rap tempo de verkeerde kant op. En toen, in de verte, was daar een optie. Het lage uitzichtpunt was volgens Gary K. super saai en het hoge punt was zwaar maar zeker de moeite waard. Dat was ook nog te lezen op het bordje want een vorige wandelaar had een motiverende boodschap in het blik gekerft. Er zat niks anders op dan even doorbijten. Daar ging de optocht weer richting de top.

En na een paar hellingen en liters angstzweet bereikten we het hoge punt. Nog nooit zo blij geweest dat we ergens aan waren gekomen. Het was wel een mooi gezicht. Stefan stond natuurlijk weer naast de afgrond en Quinten klom nog een stukje hoger. Hayo en ik stonden helemaal prima waar we stonden en we zagen de foto’s later wel weer terug. 

De weg naar beneden was vooral een aanslag op onze knieën en enkels. Quinten zijn enkels gingen en paar keer in bochten waar je misselijk van kunt worden maar we zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Om de tijd wat sneller voorbij te laten gaan hebben we een gevarieerd repertoire aangehaald van verschillende artiesten. In de goede volgorde: Patty Brard, Sugar Lee Hooper, Gebroeders Ko, Jamai, Bonnie Tyler, Queen, Elton John, Lady Gaga en Marina. En dan waren het niet stukjes van het nummer. Nee hoor, dat ging van het eerste woord tot en met het laatste woord. Vanaf dat moment waren we ineens heel snel weer bij de camper. 

Onze kleding was ook echt bruin van al het stof. M’n sportbroek heb in maar meegenomen in de douche want dan was het weer toonbaar. De wijn hebben we weer ingeslagen want dat hebben we na vandaag wel verdiend!