Dag 42: Milford Sound en Key Summit. 

De wekker ging vanmorgen “vroeg”, want om 9.30u wilden we ongeveer bij de terminal zijn. We wisten niet hoe druk het zou zijn dus wilden we op ons gemak kunnen zoeken naar een parkeerplek. De weg erheen was al zó de moeite waard! Tussen de bergen door, langs watervallen en de uitzichten onderweg waren fenomenaal. We hadden verwacht dat we een tijdje zouden moeten wachten bij de tunnel, maar met een beetje meer gas geven konden we nog door het groene licht rijden. Na een klein uurtje rijden zagen we een parkeerplaats. Hier gingen constant shuttles tussen de parkeerplaats en de terminal om drukte bij de boten te voorkomen. Goed geregeld! Toen we één been uit de auto zagen we het al. Zoveel sandflies! Spuiten met spray om het leven en goed ingepakt gingen we de shuttle in. Dit ging allemaal vlot en rond 9.45u zaten we, ingecheckt en al, klaar voor vertrek. Tenminste, dat dachten we. Stefan bladerde op zijn gemak de folder van de cruise door. Wat stond daar als nodig voor de kajak tocht? Een short of extra kleding. Dat had hij niet mee! Lichtelijk in paniek en niet aanspreekbaar snelde hij naar de shuttlebus die er net aan kwam. Hij vroeg hoelang het zou duren om heen en weer naar de auto te gaan. Dit zou precies kunnen want om 10.20u konden we de boot op. Half rennend kwam Stefan de terminal in met de mededeling dat hij snel weg ging om een short te halen. Met de nadruk op snel want voordat Jamie er een woord tegenin kon brengen was Stefan al vertrokken. Moederziel alleen op een bankje en in de stres of Stefan het wel zou redden. Jamie is niet zo van het onverwachte en onvoorspelbare… Ondertussen tikten de minuten weg en was het 10.17u. Rampscenario’s speelde af in Jamie haar hoofd want die was bang dat ze Milford Sound alleen zou moeten trotseren. De klok kwam op 10.19u. Stefan snelde door de schuifdeuren. Gelukkig op tijd. Zoals wel vaker bij Stefan voorkomt. Jamie had haar gezicht niet erg vrolijk staan en tijden het moment dat we op de boot gingen trok dit nog niet echt bij. Later, toen we waren vertrokken, trok de wind het gezicht weer wat in de relaxte vorm. Stefan benadrukte nog even dat het allemaal mak-ke-lijk kon en we gingen vrolijk en met extra short aan de cruise beginnen. 

De verwachtingen lagen hoog want we hadden goede verhalen gehoord over dit gebied. We waren de haven nog niet uit en daar zagen we de eerste, vaste waterval al. Veel watervallen zijn in dit gebied niet altijd aanwezig, want dit heeft te maken met de regenval. Dan verschijnen er opeens overal stromen. We troffen nu een stralende dag dus dit was niet aan de orde. Ondanks het droge weer met af en toe zon, was er een snijdende wind. We bleven als echte bikkels op het topdeck want hier kon je het gewoon het beste zien. Zo mooi! Tussen de steile rotswanden door voeren we naar het einde. Daar maakte we een bocht en voeren we naar het onderwater museum. Hier zouden wij van de boot af gaan om te gaan kajakken. Onderweg naar dit museum, kwamen we langs de tweede waterval. Hier zou de boot dicht bij langs gaan. Ze waarschuwden nog dat je hier flink nat kon worden. Jamie dacht dat het allemaal wel mee zou vallen maar Stefan vermoedde al dat we de volle laag zouden krijgen. Het moment was daar en na een paar zeehonden te hebben bewonderd, naderden we de waterval. We waren al dichtbij en er leek nog niets aan de hand. De boot kroop echter bijna in de waterval en we kregen de volle laag. Alsof er ineens een regenbui losbarstte. Stefan was de enige die bleef staan want de rest van de mensen, inclusief Jamie, vluchtte naar binnen. De GoPro heeft het allemaal vast kunnen leggen en inderdaad, de volle laag… Stefan zijn broek was zo doorweekt dat bijna niet te zien was dat het zo nat was. Maar gelukkig: er was een extra short. Dan konden we nu, rillend van de kou, kajakken. 

We werden direct apart genomen van de mensen die alleen het museum gingen bezoeken. Hier werden we in een fluoriscerende gele broek en zwemvest gehesen. Na de uitleg over het peddelen mochten we de kajaks in. We hadden gekozen voor een single kajak zodat we wat meer bewegingsvrijheid hadden en mooiere foto’s konden maken. Eenmaal in het water was het toch moeilijk dan verwacht! De mouwen liepen ondertussen vol met water van het peddelen en waren bijna een eigen sound aan het worden. Nadat we de slag te pakken hadden kwamen we bij een riviertje. Hier was het water enorm helder, maar ondiep. Ook dit water kon je drinken. Jamie riep naar Stefan dat hij nu moest proeven, want Jamie had bij de Fox Glacier al gehad. Vol overtuiging boog Stefan naar links en wilde een schep nemen uit het water. Hij was alleen even vergeten dat je niet geheel stabiel in een kajak zit en het bootje begon onvoorspelbaar te schommelen. Nog net op tijd kreeg Stefan hem onder controle. Onze guide deed er nog een schepje bovenop door te zeggen dat hij dan in ieder geval het water goed zou proeven mocht je erin vallen. We hadden in totaal een uur op het water. Dit ging enorm snel om, maar het was geweldig om in deze mooie omgeving te kajakken. 

Daarna kregen we een rondleiding in het museum. Dit was gebouwd op het water en via een trap kon je tien meter naar beneden. Hier was de overgang van zoet naar zout water te zien. De bovenste laag was zoet met een groene kleur, daaronder zat het zoute met de helder blauwe kleur. Dit was wel even een leuke afwisseling en verschillende grote vissen kwamen langs gezwommen. De guide was dit keer ook heel enthousiast dus dat maakte de uitleg leuk om naar te luisteren. Na een tijdje kwam de boot ons weer ophalen. We gingen terug naar de terminal. Moe maar voldaan liepen we terug naar de parkeerplaats, want de shuttle leek meer op veevervoer. 

Jamie vond het wel mooi geweest voor vandaag dus die zat in gedachte al met de voetjes omhoog. Stefan had hele andere plannen. In de buurt van Milford Sound was nog een track van ongeveer drie uren return die we volgens hem nog wel even konden lopen. Het lag toch op de route. Jamie dacht dat hij zijn verstand was verloren. Al mokkend kreeg Stefan zijn zin dus Key Summit zou het vandaag nog worden. 

Achteraf was het inderdaad een goed idee om die nog even te doen. De weg liep op sommige punten wel stijl omhoog maar over het algemeen was het goed te lopen. In plaats van 1.5uur kwamen we na een uur aan de top. Het viel ons eigenlijk een beetje tegen. Er waren wat meertjes en je kon nog een stukje verder lopen naar een look out. Daar zijn we nog heen gelopen maar ook daar was het niet geweldig. Je zag een meertje van gletsjer water tussen de bergen. Natuurlijk wel mooi, maar we zijn ondertussen een beetje verwend wat betreft uitzichten. Na twee uren waren we alweer terug bij de auto dus dit hadden we vlot gedaan. Toen mocht Jamie eindelijk met de beentjes omhoog. Morgen vertrekken we richting Invercargill en hebben we niet zoveel op de planning. We zien het wel.