Dag 33: Arthurs pass en wrakhout.

Toen vanochtend de zon begon te schijnen werden we vanzelf uit bed gedwongen door de hitte die ermee gepaard ging. Dat kwam goed uit, want anders waren we wellicht te lang blijven liggen. Gezien we het de vorige avond wat later hadden gemaakt dan we normaal gesproken doen tijdens deze reis. We moesten een klein stukje terug rijden om vervolgens af te slaan naar Arthurs pass. Een doorgang van de westkust naar de oostkust door de Alpen richting Christchurch. Op de weg ernaar toe, die almaar mooier werd, belandden we in een treintje van langzaam rijdende campers en auto’s. Na wat misverstanden in het verkeer kwamen we heelhuids op plaats bestemming. Zo haalde een local ons links op de slow bay inhaalstrook in, omdat de auto voor ons ook niet naar links ging en wij die ook wilden inhalen. Maar wij zouden ook gek worden als op je dagelijkse woon werk route constant een sliert van (zeer) langzaam rijdende toeristen moet omzeilen. 

Het doel was wederom een hike richting een waterval, the devils punchbowl. Er stonden een paar dixies op de parkeerplaats. Omdat we van het kletterende water bij de waterval misschien naar de W.C. moesten, gingen we hier nog eventjes snel. O MIJN HEMEL! Het rook normaal, maar iemand had vast last van buikpijn want het was te goor voor woorden. Weggedoken in de jas die dixie in en snel er weer uit. Camping life, heeeuj! De tocht naar de waterval bleek een relatief korte tocht van een uur retour. Het gevolg daarvan was echter wel dat het een zeer populaire dus drukke route was vol met kinderen, die door hun ouders om onduidelijke redenen zonder goed schoeisel werden meegenomen. Zo zagen we exemplaren op crocs en regenlaarzen. Bijna zielig maar daar worden ze hard van zullen we maar denken. Ondanks dat we inmiddels al tig watervallen hebben gezien, blijft het een bijzonder gezicht. Ook deze was indrukwekkend hoog en breed. Na een tijdje waren de mensen net mieren op een platform dus zijn we gauw gevlucht. We waren net voor de drukte. We haalden een groep Aziaten in die al rochelend en spugend weer naar beneden liepen. Zonder speeksel in onze nek kwamen we weer bij het begin. Daar was tevens de Arthurs pass trail van 3 uren retour. Deze weg zijn we ingeslagen en we hoopten dat we nog een mooie waterval tegen zouden komen. Wat een oase van rust! Veel mensen sloegen deze track over dus dat was beter voor ons. Na een tijdje door het bos met toch wel brandende kuitspieren te zijn gelopen, kwamen we bij een look out point. Vanuit daar zagen we de waterval. We wilden hier graag dichterbij komen en we dachten dat dit ook wel kon. We werden blij gemaakt met een dode mus, want toen we verder liepen kwamen we niet meer tegen dan wat kleine riviertjes. Na bijna een uur besloten we dat het genoeg was geweest en veel spectaculairder zou de route toch niet worden. Rechtsomkeert naar Pumpkin (Ja, we noemen de auto bij zijn naam). 

Op de terugweg stopten we bij een look out waar je de weg en de prachtige omgeving kon zien. We stonden tussen de beboste bergen. Wat een straf om hier te zijn zeg. Jamie kijkt (nu al) op om weer naar huis te gaan, want Nederland is qua mensen en sfeer zo anders! Altijd gehaast en straks weer die sleur… gadver. Maar goed, gelukkig hebben we nog drie weken en daarna maar weer nieuwe dingen plannen. We hebben nu de smaak te pakken. We hopen nog steeds op het winnen van de loterij. Dan zouden we zeggen, adios Nederland! Maar misschien moeten we dan eerst eens meedoen aan een loterij…

Verder waar we gebleven waren. Richting de volgende camping. We stopten nog even in Hokitika, hier ligt ontzettend veel aangespoeld wrakhout vanwege twee rivieren die hier in de zee uitmonden. Die nemen het vanuit de bergen mee. Eind januari was er een wedstrijd en worden er op het strand kunstwerken gemaakt van het wrakhout. Het hele strand stond vol met bouwwerken en was erg leuk om te zien, aldus Stefan. Jamie vond het vooral.. wrakhout. Maar die was ook toe aan koffie. Die oppepper hadden we trouwens beide echt eventjes nodig. Aan de sterkte lag het niet, heerlijk! Toen nog een klein uurtje rijden naar een lodge met veldje. We reden het voorbij maar we zijn er uiteindelijk gekomen. Na gister geen douche te hebben gehad is dat nu toch wel weer lekker. De gastvrouw vroeg nog even waarom de auto Pumpkin heette en dat dit een uiterst geschikte naam was. Eindelijk iemand die het met ons eens is. Onderweg komen we af en toe ook Spaceships tegen maar geen één naam kan tippen aan die van ons. We vermoeden dat we vanavond niet heel laat naar bed gaan…