Dag 32: Hokitika en burgers en bier in de pub.

Na een nacht op een veld bijna voor ons alleen en zonder muggen, begonnen we aan de tocht richting Hokitika. In de buurt van de camping schenen wat korte hikes te zijn bij Nelson Creek. Toen we daar aankwamen beloofde dat veel goeds. We zagen direct een slingerbrug en dat paste natuurlijk als waaghalzen helemaal in ons straatje. We zouden eerst de tocht langs een dam maken die een half uurtje duurde. Daarna zouden we de andere gaan doen. Springend de slingerbrug over en klaar voor de eerste wandeling. Het begin verliep soepel. Het was een netjes aangelegd en vooral duidelijk pad. Dit was snel verdwenen. We vermoedden dat zo weinig mensen dit tochtje deden, dat het pad verdween onder de begroeiing. Toen we over een paar riviertjes waren gesprongen en ons door de brandnetels hadden gebaand hield het pad ineens zo goed als op. We besloten maar om te draaien voordat we straks midden in de rimboe belandden. We gingen de andere route maar eens proberen. Misschien was dit pad duidelijker. Eerst liepen we langs het riviertje. Dit ging nog goed. Uiteindelijk zagen we oranje pijltjes dus besloten we die te volgen. Er was weinig te zien onderweg en eigenlijk liepen we alleen maar door het bos. Na een tijdje lopen zagen we de auto weer in de verte verschijnen en waren we er alweer. Gelukkig was de slingerbrug er, anders was het een saaie route. 

Richting Point Elizabeth Trail kwamen we een oude mijn tegen. Deze mijn was in 1896 ontploft. Het was een kleine route door het oude gebied van de mijn. We reden er toch langs dus zijn we direct even gaan kijken. Er sprongen ondertussen mensen van de gigantisch hoge brug. Wij zijn daar snel voorbij gelopen want het leek niet heel diep. Bekijken hoe iemand zich in een mogelijk ondiep water stort met alle gevolgen van dien leek ons niet heel leuk. Toen we bij de auto waren hoorden we een gil. Daarna bleef het angstvallig stil… Hopelijk kwam ze nog boven. We hebben daarna geen sirenes of verontrustende nieuwsberichten gehoord, dus het zal wel goed zijn gegaan. Wij gingen door naar Point Elizabeth. 

Een afgelegen weg bracht ons naar de track. Dit was 45 minuten lopen, enkele reis. Je liep op grote hoogte en langs ravijnen langs de kustlijn. Dit ging vrij vlot. Bij het uitkijkpunt stond een Aussie die benoemde dat er beneden op de stenen zeehonden lagen. Dit waren er minder dan gister maar het blijft leuk om ze te zien. 

Daarna gingen we door naar Hokitika Gorge. Het was toen al wat later maar vlakbij de camping waar we zouden verblijven. Het was voor ons onbekend waar we heen gingen en wat het allemaal inhield. We hadden het ergens gelezen dus we reden er maar gewoon heen. Toen we daar aankwamen, roken we een walm van insecten spray. We lachten hier nog smakelijk om, omdat het zo’n penetrante geur was. Na een stukje lopen kwamen we erachter dat we hier misschien een voorbeeld aan hadden moeten nemen. SANDFLIES! Bijna rennend gingen we naar het eindpunt toe. Eenmaal daar leek het alsof we een dans aan het doen waren omdat we stonden te springen om die beestjes van ons af te houden. Ook de mensen die zich wel hadden ingespoten hadden de nodige moeite het vliegende ongedierte van zich af te houden. Het was een gorge, waar het water turkoois is van het smeltwater uit de bergen. Een erg mooi gezicht maar helaas konden we er om eerdergenoemde reden niet echt van genieten. Dus snel een paar foto’s maken en weer terug naar de auto. Al sprintend kwamen we daar aan. Richting de pub en tevens kampeerplaats waar we hadden afgesproken met Jessie (oud klasgenoot) en Luuk. Eten is wat we het beste kunnen dus we hadden al bedacht dat we daar lekker zouden gaan zitten. Het bier en eten smaakte goed dus we hadden/hebben een heel zwaar leven… In de buurt van de camping scheen een glow worm plek te zijn. Gratis dus daar houden wij als skere Nederlanders wel van. Na een kort schrikmoment omdat we dachten dat het 1 uur en 40 minuten lopen zou zijn, zijn we bewapend met de knijpkat en ander zaklamp geschut zijn we als echte avonturiers daarheen gelopen. Midden op de weg, lekker rebels. Uiteindelijk zagen we een klein bordje EN een klein gat waar je doorheen moest kruipen. Jessie en ik waren minder heldhaftig dan de heren, want als het zo klein zou blijven dan gingen we daar echt niet in. Het bleek dat het maar een kort stukje was en dat je belandde tussen de bomen met een 360 graden view van glow worms. We waren helemaal alleen. Wat was dit fantastisch! Wij hadden ze natuurlijk al gezien in Waitomo maar daar waren we met heel veel andere mensen. Hier konden we ze van zeer dichtbij bekijken, en in het donker blijft het toch een waanzinnig gezicht. Na wederom wat o’s en ah’s gingen we weer richting de pub voor een afzakkertje. Hier stonden we eerst voor een dichte deur maar de vriendelijke eigenaar gooide nog even de deur voor ons open voor een laatste rondje. De eigenaars en wat bekenden waren er zelf ook nog aan het nazitten. Ver na onze normale bedtijd zijn we naar de auto’s gegaan.