Dag 31: Een wilde nacht op de camping, Westport en Greymouth.

6 februari 2019 - Ahaura, Nieuw-Zeeland

Wist u dat... Pumpkin vannacht diende als club? Niet voor de feestelijke vakantiegangers, maar voor de duizenden steekmuggen en sandflies. Voor elke dood gemaakte mug kwamen er twee voor terug. WAT EEN HEL! Zoals bijna elke nacht sliepen we met het verlengstuk aan de auto. We dachten zo veilig te zijn voor de vele sandflies een stekers. Niets bleek minder waar toen we elk uur wakker werden gemaakt door het gezoem rond je gezicht. Blijkbaar rook ons bloed zo aantrekkelijk, dat de muggen zich door een minuscuul gat wurmden om zo een slok van ons bloed te kunnen nemen. Stefan als ware muggenjager heeft er, niet overdreven, een stuk of 15 dood gemaakt. Jamie wilde graag assisteren bij de jacht, maar was blind door het gebrek aan lenzen. Alhoewel, bij schijnen is ook een uiterst precies klusje! Rond 2.00u waren we er zo klaar mee, dat we in het holst van de nacht de tent eraf hebben gehaald en de kofferbak dicht hebben gedaan. Blijkbaar had de jacht zijn uitwerking gehad want vanaf toen hebben we in alle rust kunnen slapen.

Van ellende hebben we binnen ontbeten, zijn we over de camping gerend om tanden te poetsen en zijn we met gierende banden weg gegaan. Het was erg zonde dat de muggen zo aanwezig waren dat je niet buiten kon zitten, want de locatie was schitterend bij het bos en tussen de bergen. Hopelijk is het niet op elke camping zo want dan worden we gillend gek. De eerste bestemming zou zijn: Westport. Dit was een rit van 1.5 uur. Hier lagen pelsrobben te zonnen. We hoopten maar dat de dode zeehonden ons deze keer niet in ons gezichtsveld zouden verschijnen. Er was genoeg parkeerruimte dus geen probleem zou je zeggen. Totdat Jamie de auto uitstapte en plots een gil losliet. Alles wat een snavel heeft wil deze reis tot haar eigen afschuw constant vrienden worden. Een loopvogel ter grootte van een overmaatse kip liep rustig rond de auto om te kijken of er nog wat te snaaien viel. Stefan vond het wel een leuk beestje en besloot het een beetje brood te geven. Daarop werd hij alleen maar tammer en wilde bijna de auto in springen, waar Jamie net een veilig heenkomen had gezocht. Hij bleef scharrelen voor de deur waar Jamie zat te schuilen. Gevolg: opgesloten in de auto. De angst kwam niet alleen van Jamie haar kant, want door het panische geschreeuw rende de loopvogel gauw weg. Na veel gelach en gegil werd het dier ook nog bijna overreden door een passerende auto, maar hij hipte behendig tussen de wielen door. Dat doet hij vast vaker. Even later en bevrijd uit de auto gingen we richting de pelsrobben. Dit keer zaten ze er in overvloed! Baby'tjes die aan het spelen waren en moeders die afkeurend naar de kleintjes hun gestuntel keken. Wij lagen natuurlijk weer dubbel van het lachen toen er eentje tussen de hoge stenen donderde. Ze waren mogelijk nog onhandiger dan Jamie. Dat is best een kunst. Na de nodige o's en ah's gingen we weer terug naar de auto. Onze grote vriend de loopvogel stond ons weer op te wachten bij de auto. 

Toen gingen we door naar de beroemde pancake rocks bij Punaiki op ongeveer 40 minuten rijden. Deze rotsen van kalksteen aan de kust zijn door de wind afgesleten in allemaal laagjes, waardoor ze dus iets weg hebben van een enorme stapel pannenkoeken. In tegenstelling tot andere natuurverschijnselen in dit land wordt deze locatie niet zodanig uitgebuit dat er entree voor moet worden betaald. Maar toeristisch en een tikkeltje overdreven met de veiligheidsvoorzieningen is het wel. Je kon een mooi rondje lopen waarop bij elk hek stond aangegeven dat je niet over het hek moest klimmen. Maar voorkomen is beter dan genezen en er zijn altijd mensen die rare capriolen uithalen. De afgrond naar beneden was pak 'm beet een meter of 30. Van de rotsen was Jamie niet echt onder de indruk. "Die zien we ook wel aan de rand van de weg." Een plek die ooit is bestempeld als iets wat je MOET zien! Als iemand had gezegd dat het gewoon rotsen waren dan was er vast niemand te bekennen. Het ziet er wel grappig uit maar na een keer kijken was het voor Jamie wel weer genoeg geweest. Stefan is wel redelijk snel onder de indruk en vond dit wel mooi. Na deze bezichtiging gingen we door naar Greymouth, waar we nog even boodschappen konden doen, alvorens we naar de camping reden. 

Eenmaal aangekomen op deze camping waren we blij verrast. Op het eerste oog geen zandvliegen te zien en ook nog eens een gratis warme douche en gratis gebruik van een (weliswaar koude) wasmachine. En dat voor 10 dollar per persoon, dat zie je niet vaak. 

4 Reacties

  1. Wiebe Attema:
    6 februari 2019
    Bedankt maar weer voor jullie mooie reis verslagen ... top.... maar ik vroeg me af hoeveel kilometer jullie inmiddels hebben gereden .. ? ... of valt dat nog mee.. ? Tot het volgende spannende verhaal .... 👍😎👌
  2. Jamie:
    6 februari 2019
    Ondertussen hebben we 4500km gereden! Dus dat is best veel haha.
  3. Ankie:
    6 februari 2019
    Weer genoten van jullie verhalen😘😘🙋‍♀️
  4. Jellie v d Plaats:
    6 februari 2019
    Altijd al gedacht dat jullie zulke dierenvrienden waren.Ja dan zoeken ze je op haha.Genoten en er om gelachen.