Dag 27: (geen) Killer Whale

Om 9.45u werden we bij het kantoortje verwacht, dus het was wat vroeger dan normaal. Als het niet door zou gaan, zouden we een mailtje krijgen dus ik checkte nog even snel mijn inbox en ongewenste mail. “Door de stijging van het water moeten we de afspraak helaas afzeggen.” WAT?! Het zat ons niet mee klaagden we nog. Toen ik nog eens goed keek bleek het te gaan om de raftafspraak van 5 juni. Zoals ik al zei, het was nog vroeg…

De camping grensde zowat aan de stad dus erg lang hoefden we niet te rijden. We waren al wat eerder vertrokken zodat we nog ruim de tijd hadden om een parkeerplek te zoeken. Er stonden wel wat parkeertips in de bevestigingsmail dus die gingen we eerst af. Voor beide parkeerplekken bleken wij te hoog en daar konden we dus niet staan. En nu? Het verzamelpunt was vlakbij dus Stefan zette mij daar snel af zodat ik kon vragen naar andere parkeeropties. Het was toen ondertussen al 9.45u terwijl we er om 9.30u al rondreden. En zo groot is het daar niet. Na wat uitleg zijn we snel naar het parkeerterrein gereden en al snelwandeld weer terug naar het kantoortje gegaan. Al snel daarna mochten we opstellen in een rij en kregen we wat uitleg. De parkeerstress was weer achter de rug. 

De medewerkers waren echt heel leuk en ontspannen en gaven ons een kleine uitleg over de prachtige pakken die we aan moesten trekken. Die dienden voor de kou, maar ook als zwemvest. Erg charmant waren ze niet en het was nogal lastig om die pakken aan te krijgen. Overal zaten ritsen en gespen dus het was even uitzoeken hoe alles werkte. We twijfelden nog of we een trui en softshell jas aan moesten, maar wij zijn beide heel snel warm. We gingen voor alleen een trui en dat bleek uiteindelijk ook wel goed genoeg. Er werden nog een soort skibrillen uitgedeeld voor de wind en het water, maar wij zijn zowat vergroeid met ons zonnebril. Voor de zekerheid hebben we voor ieders eentje in de tas gestopt maar die bleven achteraf de hele reis waar ze zaten.  

De groep werd verdeeld over twee bootjes. Het toeristenseizoen is blijkbaar vooral nog voor de Canadezen gestart, want wij waren de enigen die een andere taal spraken. De overenthousiaste kreten van de anderen zorgden ervoor dat wij hele koele kikkers leken. Ik denk ook dat wij veel nuchterder zijn wat dat soort dingen betreft. Wij bewegen wel mee en laten het op ons af komen!

De kapitein van de boot was ook een grappige gast. Hij zei dat hij zich in probeerde te houden met vloeken en dat lukte nog aardig tijdens de uitleg. Toen hij weg wilde lopen, struikelde hij dus hij werd direct getest. Na de uitleg over de dieren die we tegen zouden komen, veiligheidsinstructies en handgebaren konden we varen. Je zou hier minder last van zeeziekte hebben omdat het water veel rustiger is en omdat je hier meer tussen baaien vaart.  

We zaten (helaas) niet helemaal in de punt maar een bankje daarachter. Ook helemaal prima want het was een kleine boot en je had overal een goed uitzicht. Wat een gang hadden we! Het is maar goed dat er een capuchon op de jas zat want die was wel nodig. Het eerste half uur zijn we niet gestopt, want er waren drie walvissen gespot. Toen we aankwamen sprong er eentje meerdere keren uit het water en was aan het spelen. Zo bijzonder! Omdat het er meerdere waren, moesten we minimaal 200 meter afstand houden. Best jammer, want je ziet ze daardoor best wel klein. De gids vertelde wel heel leuk en wist ook veel dus de tijd ging heel snel. Daarnaast bleven we daar heel lang hangen omdat je toch wel het grootste deel bezig bent met wachten totdat ze weer eens boven water komen. De mensen voor ons hadden nog nooit zoiets moois gezien want de o’s en a’s vlogen ons om de oren. 

Wij wilden heel graag orka’s zien en daar waren we nog niet naar op zoek gegaan. Beide hadden we de verwachting dat we dat nog gingen doen, dus toen ze zei dat we weer terug naar de haven gingen geloofden we het bijna niet. Ten eerste vonden we dat heel snel en de orka’s dan?! We voelden ons ook wel weer verwend, want we hadden al walvissen in het wild gezien, maar we kwamen toch vooral voor de orka’s. Die hadden we nog nooit in het echt gezien en walvissen wel. Er werd toch echt weer koers gezet naar de haven en we waren zo teleurgesteld! Het is natuurlijk in het wild dus je weet het nooit, maar aan de oostkust schijnen best veel te zitten in deze tijd van het jaar dus de kans is groot dat je ze tegen komt. We stopten nog wel bij zeehonden, grote zeeleeuwen en een vogelnest wat ook mooi was, maar toch. Waar waren die orka’s… Er zwommen nog een paar zeehonden en de mensen om ons heen hadden de tijd van hun leven. “That’s SO funny!” hoorden we nog toen we hun kopjes boven het water zagen uitsteken.

Drie uren later stapten we weer uit en mochten we alles weer inleveren. We (ik vooral) voelde me helemaal niet voldaan terwijl dat belachelijk is, want kijk wat we net hadden gedaan! Walvissen, zeehonden, zeeleeuwen gespot in het wild en gevaren met een speedboot. Ik denk dat wij beide andere verwachtingen van deze tocht hadden en we hadden gedacht dat we wel orka’s zouden zien. Daarom deden we deze toch eigenlijk, want ik denk dat we het anders niet hadden gedaan. 

We zijn na de tijd nog een stukje langs de kust gaan rijden, omdat je ze soms ook wel onderweg kunt spotten. Ook dat mocht niet baten. Het is niet anders! We hebben ook nog bekeken of we aan de westkust een boottocht kunnen doen, maar daar zijn ze nog minder te zien. Aan de oostkant komen we niet meer dus dat was ook geen optie. Dan houden we dit gewoon op onze bucketlist!

In Nanaimo kon het eten van een Nanaimobar niet uitblijven dus dat hebben we dan ook gedaan. De stad zelf was wat troosteloos maar misschien lag dat ook aan onze stemming. Ergens in de stad had Stefan nog mooie auto’s gespot dus daar zouden we nog even langs lopen. Ergens in een achteraf straatje stonden we met de camera in de aanslag, toen er een man met twee vlechtjes langs zijn gezicht ergens uit een hek kwam. Hij vroeg wie we waren en Stefan legde uit dat hij foto’s van deze auto’s wilde maken. Dat was geen probleem en hij vroeg nog of we daar even door het hek wilden om een auto op de foto te zetten. Dat liet Stefan zich geen twee keer zeggen dus die maakte zijn foto. Toen hij nog een stap verder zette werd hij toch vriendelijk verzocht om weer terug te gaan, want dit was private property. Er was naar beneden een gang en daar hoorden we wel wat geluid vandaan komen, dus we waren erg benieuwd waarom we niet verder mochten. Er zaten daar ook wat vrouwen op tuinstoelen ons bijna weg te kijken. Het was een hele aardige vent en maakten nog even een praatje met hem. We bedankten ‘m en liepen weer naar de camper.