Dag 15: Nauyaca waterval

11 maart 2023 - Uvita, Costa Rica

Het restaurant van gister kreeg van ons het gemiddelde van een 6.5, want het hele concept van een vliegtuig in het restaurant werd behoorlijk uitgemolken. Het eten was prima, de plek was wel goed en de bediening aardig. Echt geweldig was het niet maar dit was een gevalletje ‘we hebben daar gegegeten’. 

Na een belletje met oma Jellie en Fattau, was het tijd om richting de waterval te vertrekken. Stefan had de volksverhuizing al gehad en kwam met een rotgang de trap richting het huisje af. Er liepen overal apen rond! Eerst zat er al een dikke leguaan op het dak naast ons en nu dit. Snel afsluiten en inderdaad, ze renden overal langs. Er waren een paar met een baby op hun rug en dat zorgde voor veel bekijks. 

We waren eerst wat van slag, omdat we gelezen hadden dat de hike naar de Nauyaca waterval 12 kilometer zou zijn. Hier zaten we niet echt op te wachten, want we hebben immers ook vakantie. De beentjes waren wel toe aan wat rust. Uiteindelijk bleek dat het 4 kilometer heen en terug was met dus een totaal van 8. Wat een rekenwonder! Dat klonk ons beter in de oren. 

Bij de parkeerplaats werden we door iemand op onze plek gezet alsof we honden waren. Hij floot en wees maar! Toen we eenmaal stonden kon het grote tetris spel beginnen. Stefan heeft de tas precies zo ingedeeld en dan kunnen we overal zonder al te veel gerommel bij. In de praktijk werkt dat natuurlijk anders, maar wij zijn zo tien minuten bezig met het hele tafereel. Eindelijk, we konden op pad in de bloedhitte! 

De tocht erheen was best pittig. De eerste kilometer ging best aardig, maar toen kwam de grote ellende. Het was alleen maar stijgen met amper een vlak stuk tussendoor. Dit zou dus nog drie kilometer doorgaan en ik was het helemaal zat! De warmte maakt het vooral pittig. Stefan die zweet ook, maar loopt er nog steeds bij als een model. Een zweetlaagje vormt zich over zijn gezicht waardoor hij een mooie glow krijgt. Ik daarintegen… Ik loop er achteraan als een klagend, uitgedroogd rozijntje met een rode kop. Stefan denkt dat er iets mis is met mijn interne thermosstaat. Ik denk dat ik het gewoon moker heet heb. Maar goed, je kan ook in de kou van Nederland zitten. 

Onderweg passeerden we een hele groep paarden (met mensen erop uiteraard) en 4x4 auto’s die toeristen op en van de berg af reden. Dat hadden wij ook kunnen doen, maar dat hebben we niet gedaan. Na een tijdje flink ploeteren kwamen we aan bij de waterval. Het was druk, maar daar hadden we al rekening mee gehouden. We konden een prachtig plekje vinden en de waterval was het waard! Eerst een plons in dat water om het zweet eraf te spoelen. Dat was zo makkelijk nog niet, want de stenen waren hardstikke glad. Toen ik mijn voet neerzette gleed is net niet uit, maar was het echt zo’n ongemakkelijk, net niet, val moment. Helaas zag een meneer het gebeuren en besloot er nog even een opmerking over te maken. Gelukkig was ik al als een tomaat dus dat scheelde. 

Uiteindelijk belandden we beide in het water en het was echt heerlijk verkoelend. Je kon onder de waterval zwemmen en we besloten dat te gaan proberen. Stefan zwom keurig door de stralen heen en hield zich vast aan de rotsen. Mijn lenzen had ik nog in, want anders zie ik straks iemand anders aan voor mijn wederhelft. Daar ging ik hoor! Met je ogen dicht door een waterval zwemmen, dan richten op een rots om je aan vast te houden en daarna je ogen openen en niet kunnen staan. Dat kan ik toch helemaal niet! Wild spartelend baande ik me weer een weg terug naar het open water. Lens helemaal scheef en bijna verloren. Al watertrappelend kreeg ik ‘m er weer in, maar dit ga ik niet weer doen. Dat laat ik aan Stefan over en ik maak de foto’s wel. 

Op ons handdoekje hebben we even gegeten en alle mensen aanschouwd die het perfecte plaatje probeerden te schieten. Sommigen zijn daar meer mee bezig dan de plek waar ze zijn en hoe mooi het eigenlijk is. De ene zat nog meer met het broekje in haar naad dan de andere. En die vriendjes maar foto’s maken. Wat doodvermoeiend! Je kunt ons er de hele dag neerzetten en we vermaken ons met alles wat er om ons heen gebeurd. En maar verhalen bij de personen bedenken, heerlijk! 

Uiteindelijk hebben we zelfs nog een toekan gespot hoog in de bomen EN gefotografeerd en toen zijn we naar de hoogste waterval gegaan. Daar mocht je niet zwemmen, maar dat was ook niet verantwoord. De weg naar de auto was gelukkig een stuk makkelijker!

Toen we bij ons hotel aankwamen, was de eigenaar er niet. We werden door andere toeristen in het Duits (hoezo denken jullie dat wij Duits zijn, maar ik bemoei niet) aangesproken dat hij niet aanwezig was. Een belletje is snel gepleegd en daar kwam hij aan. Zijn adem was niet al te best. Hij ging ook nog van alles uitleggen want echt super aardig is en hij was verder ook niet verkeerd, maar ik kon me gewoon niet concentreren. Bedankt voor de sleutel en een fijne avond. 

Het is weer een mooi huisje en er vloog ons vanmiddag wederom een toekan om de oren. Vandaag gingen we voor een afhaal pizza en hadden we alweer ongewenste gasten. Een sprinkhaan/krekel zo groot als je handpalm, een vliegend groen beest die niet weg te slaan was en andere indringers. Straks maar snel in onze klamboe.

Foto’s

1 Reactie

  1. Fardau:
    13 maart 2023
    Haha belletje met Fattau hoogte punt!!