Dag 15: Art Deco in Napier, mooie uitzichten en in de lucht vliegende tent.

Gisteravond besloten we het verlengstuk aan de auto te doen omdat het niet heel hard waaide en het zo bleef. Dat dachten we. Om 1.00u werden we wakker van de harde wind en moest die hele tent er nog af. En geloof ons, dat is wat je het liefste doet midden in de nacht en in de het donker...

We werden wat later wakker dan verwacht. Vast door het nachtelijke tent avontuur. Dat we later in de avond te maken zouden krijgen met een nog veel groter tent avontuur hadden we toen nog niet bedacht. Daarover later meer. Rond 10.30u zaten we in onze Pumpkin op weg naar Napier. Een stadje die in de jaren 30 is weggevaagd door een vulkaan uitbarsting en vanaf de grond weer opgebouwd moest worden. In onze reisgids stond dat het leek alsof je je in Disneyland begaf dus we waren benieuwd. Net als in Disneyland was het zoeken van een parkeerplek weer een activiteit op zich. Met behulp van onze grote vriend "Sygic" het navigatiesysteem hebben we nog een laatste plekje kunnen bemachtigen. Het leek alsof je in de jaren 30 was want alles was in die stijl. Tot de straatnaam borden aan toe. We zijn eerst door de stad gelopen waar de oldtimers nog door de straten reden voor de toeristen. Uiteindelijk kwamen we bij een stadstuin en een zwart strand. We vermoedden dat dit kwam door de uitbarsting van de vulkaan en dat dit de overgebleven resten waren. Stefan had daar eens iets over gelezen en die zit meestal goed met de feitjes. Wat er in die resten zat, we hebben geen idee maar onze oogleden werden er in ieder geval zwaar van. We voelden ons alsof we een nachtje flink door hadden gehaald! We waren een Starbucks tegen gekomen dus daar hebben we eerst een bezoekje aan gebracht. Koffie erin en toen waren we, of tenminste Stefan, er wel weer. Jamie is gewoon moe geboren dus dat komt nooit meer goed. Daarna zijn we nog even langs de met toeristen uitpuilende I-Site gelopen en weer richting de auto. Via de duimpjes op Campermate kwamen we erachter dat er even verderop een looproute en een berg met mooi uitzicht was. Onderweg daar naartoe boodschappen gedaan en vervolgens richting Te Mata Peak! 

Ons voornemen was om de gele route te gaan doen van ongeveer 1,5 uur. Misschien zouden we onderweg nog besluiten om de 2 uur durende tocht te doen maar dat zouden we nog even bedenken. Eindstand: het werd een tocht van 20 minuten. Het pad was zo slecht en raar aangegeven dat we compleet langs het bordje van de gele route zijn gelopen. Zo onnozel! Opeens waren we de groene bordjes aan het volgen en waren we weer bij de carpark. Het lot wilde vast dat we onze energie zouden besparen voor overmorgen. Dan maar met de auto naar de top. Is ook nog een stuk makkelijker. Via een smal weggetje en tussen de ploeterende die-hard bergbeklimmers door kwamen we aan bij de top. We hadden beide nog nooit zo hoog gestaan. Je kon achter het hek langs via een heel smal pad naar een stukje van de berg. Uit een vliegtuig springen was een makkie, maar Jamie kreeg hier toch wel bibberende benen van. Stefan ging op de punt van een steen zitten, op volgens hem veilige afstand, met harde wind. Ramp scenario speelde alweer af in Jamie haar hoofd maar we leven beide nog. Na eventjes rondgekeken te hebben zijn we weer in de auto naar beneden gegaan. Richting dezelfde camping als gister. 

Rond 19.30u ging het zoals elke avond. Jamie bezig met het eten en Stefan aan het lezen. Opeens zette er een hevige wind op, maar nog niet zo heftig dat de pannen in het rond vlogen. Toen het eten klaar was, was dit wel het geval. We besloten alles veilig in onze Pumpkin te zetten en daar maar te eten. Lekker knus en de smakgeluiden goed hoorbaar. Ondertussen vlogen de stoelen en takken buiten in het rond en hoopten we maar dat onze auto gespaard bleef. Toen we na het klaarmaken van onze tweede wrap naar buiten keken, vlogen niet alleen de takken maar ook de mensen in het rond. We waren benieuwd waar al die commotie om ging dus we besloten toch maar even buiten te gaan kijken. Een groep mensen zat om een tent heen. Niet voor de gezelligheid, maar de tent was als een parachute de lucht in gegaan. We zijn er toen maar, sociaal als we zijn, heen gelopen om te helpen. Dat doe je namelijk op een camping. Ondertussen was heel de camping uitgerukt om alles op te ruimen en letterlijk de scherven van de koffiepot op te rapen. Na wat gehannes met het tentdoek en de stokken is alles in de auto gepropt. Net na deze heftige gebeurtenis ging de wind liggen. Het was ineens alsof er niks was gebeurd.  We waren de was in de wasmachine tot overmaat van ramp bijna vergeten maar alles is, dit keer met behulp van de droger, droog binnen. Nog gauw afwassen en dan maar onder de wol. 

Jamie strak van de spanning in verband met angst dat de Tongariro Alpine Crossing al strompelend of nog erger niet wordt gehaald overmorgen maar Stefan denkt dat het op wilskracht wel lukt. We zullen zien hoe we Hell Staircase zullen volbrengen... Morgen eerst naar een paar watervallen, waaronder Gollums pool. De camping voor morgen is al geboekt dus daar hebben we geen stress meer van. Eerst een rit van 3 uur en 41 minuten zien te overleven...