Dag 14: Skydive Taupo.

Vannacht om 4.15u ging de wekker. Niet om vanuit een vliegtuig te springen, maar om Sky Junior aan te moedigen. Godzijdank lukte het met videobellen. Aniek verstond me dan wel niet op de tribune, maar we waren erbij! Dit was nog een hele onderneming, jezelf dubbelvouwen in de auto omdat het bed alle ruimte in beslag nam maar buiten zitten was ook een beetje koud. Als we dan toch al wakker waren dan ook maar wachten op de uitslag. Voor een eerste wedstrijd kunnen we tevreden zijn! Hierna nog eventjes drie uren slapen want…

Het langverwachte moment was aangebroken. SKYDIVEN! Nog geen moment hadden we zenuwen gehad maar de welbekende zweethandjes van Jamie maakten hun intrede ondertussen. Van tevoren was het de bedoeling dat we eventjes belden naar het bedrijf om te vragen of het wel door kon gaan in verband met het weer. Omdat we op 5 minuten rijden vanaf locatie zaten zijn we er langs gereden. We moesten toch om 10.30 wieberen van de camping. Nadat Stefan lekker kort en bondig (niet) vroeg of de weersverwachting, in verband met harde wind, goed was zodat we konden springen zei de man achter de balie dat we ook wel om 11.00 konden in plaats van om 12.00. Hier kon Jamie haar brein niet tegen, want hier hadden we ons niet op ingesteld. Maar we hebben het toch gedaan want we waren er nu. Eerst een formulier invullen en de voorwaarden lezen. Er kon net zo goed staan dat we te pletter zouden vallen want we hebben het niet gelezen en op “I agree” geklikt. Toen door naar de zithoek met televisie zodat ze nog even hun slag konden slaan met het maken van videobeelden en foto’s voor $150. Dit hebben we er niet bij gedaan omdat je hoofd nou niet bepaald mooi in model zit als je springt en we dat geld liever overhielden voor de Nevis Swing en Jetboat in Queenstown. Na een laatste zenuwplasje mochten we doorlopen naar de open ruimte voor het knalroze vliegtuig om een prachtig, blauw smurfen pak aan te trekken voor de sprong. Toen alles goed vast zat, tenminste dat hoopten we maar, kwam je instructeur naar je toe. Na het standaard praatje waar je vandaan kwam en of je zenuwachtig was gingen we het vliegtuig in. Vanaf toen waren er helemaal geen zenuwen meer. Het enige wat we dachten was dat er nu geen weg meer terug was en het echt f*cking vet was wat we gingen doen. Stefan moest als eerste en Jamie werd daarna uit het vliegtuig gegooid dus we zaten wederom front row. Tussen de grote, plastic deur en een raam. Na 20 minuten in de lucht te hebben gevlogen was het moment daar. Stefan zijn, volgens Jamie knappe, instructeur vroeg nog of we zenuwachtig waren en toen was het moment daar. Stefan als eerste. Met een angstig gezicht werden de benen over de rand gegooid. Daar zat je dan in de deuropening! Hoofd achterover en voordat je het wist vloog je een paar keer over de kop om vervolgens gewichtloos te worden. Voordat Jamie ging nog even checken of hij zijn parachute wel mee had genomen. Instructeur zei dat hij dacht van wel. Jamie meldde nog even dat ze dan gelukkig dood zou gaan, waar de instructeur om moest lachen. Naar de deur en daar ging ook Jamie! Dat moment dat je in de lucht zweeft weet je niet wat je overkomt. Wat een gevoel, niet normaal. Na, volgens het boekje, 45 seconden ging de parachute uit. Of tenminste, dat hoopte je dan maar. Helaas moeten we jullie mededelen dat het met Jamie niet goed is afgelopen… Je zweefde ongeveer nog 5 minuten door de lucht. Stefan kreeg de touwtjes van de parachute nog in handen. Die wachtte rustig totdat de instructeur dit aanbood. Jamie had iets minder geduld. De parachute was nog geen 10 tellen uit en vroeg of ze mocht sturen. Toen kreeg die ook de touwen. De instructeur zei dat je heel hard aan de linker kant moest trekken. Zo gezegd, zo gedaan. Je tolde in rap tempo in rondjes naar beneden. Rechts naar beneden trekken en toen de andere kant op. We zagen elkaar nog even in de lucht en toen was het tijd voor de landing. Zoals van tevoren geoefend moest je voor de landing je knieën optrekken en je tenen omhoog doen. Dit was een oefening op zich. We stonden inmiddels met beide benen weer op de grond. Achter de (knappe) instructeur aan en het was voorbij. Wat een ervaring! Als het kon ging Jamie nog een keer. Stefan z’n trommelvlies ontplofte bijna in verband met de druk op de oren dus die zou het niet zo gauw weer doen. Maar het was een onvergetelijke ervaring. 

Na de skydive hebben we wederom rustig aan gedaan. De telefoon van Jamie dacht alleen dat hij ook kon skydiven want die viel plat op de grond. Scherm kapot. Toch jammer maar hij doet het gelukkig nog wel. We vonden een klein strandje bij Lake Taupo. Hier hebben we ons über moderne picknickkleed uitgerold en hebben we aan ons bruine kleurtje gewerkt. We hebben vernomen dat het in Nederland onder het vriespunt is. Nou, hier is dat niet zo. 26 graden, heerlijk! 

Ondertussen zijn we weer op de camping beland. Eskdale Holiday. Aan een rivier en alle ruimte. Het plan is om hier twee nachten te slapen. Morgen naar Napier en niet te wild. Over drie dagen gaan we, bij goed weer, de Tongariro Alpine Crossing lopen dus dan moeten de beentjes goed uitgerust zijn voor de grote tocht #we/Jamiegaatditnietoverleven.