Dag 14: Manuel Antonio a.k.a de dierentuin

Het wekkertje ging al vroeg in de ochtend, want we hadden snode plannen vandaag. Het ontbijt hadden we om zeven uur al achter de kiezen en een kwartiertje later zaten we al in de auto. Alles was zorgvuldig ingepakt en we waren niks vergeten. Op het moment dat ik dat dacht, keek ik naar achteren en kwamen we tot de conclusie dat we de flessen water vergeten waren. Omdraaien en daar ging de prachtige planning om misschien nog op tijd te zijn om met de officiele tourguide mee te kunnen. 

We hadden ons op het ergste voorbereid, maar hier hadden we beide geen rekening mee gehouden. Op verschillende websites was al te lezen dat mensen je al ver van tevoren lokken om te komen parkeren tegen woekerprijzen en dat je door moest rijden tot je echt niet meer verder kon. Bij het park zelf was geen parkeerterrein, maar er waren verschillende aanbieders waar je voor een paar dollar kon staan. Ja hoor, de eerste “parkeerwachters” werden al van ver gesignaleerd! Uiteindelijk zijn we heel wat voorbij gereden en konden we een mooi plekje voor het park bemachtigen. 

Toen begon de chaos! Het was alsof je hier in een winkelstraat van Turkije rondliep met mensen die je van alles aan wilden smeren. Dit was dus om kwart over zeven in de ochtend he! Je hebt net je ogen open. Het verschil is dat ze hier geen producten aan willen smeren, maar diensten. Allerlei gidsen doen zich voor als alsof ze bij het park horen en proberen je zo over te halen om een tour met hun te gaan doen. De eerste kwam al aanwaaien op het parkeerterrein en vroeg of we een reservering hadden. Die hadden we. Daarna vroeg hij bij welke groep we hoorden en ik vermoedde al dat dit een van de beruchte gidsen was. Het voorgevoel bleek goed, want hij begon al snel over een guided tour. In een tijdsbestek van vijf minuten waren we al tientallen aanbiedingen en gidsen verder. Later in het park raakten we aan de praat met een gids die ook een beetje Nederlands sprak. Phillipe. Hij is ook een van die gidsen en gaf toe dat het hele pasje wat ze om hun nek dragen niets voorstelt. Hij vertelde wel dat iedereen een echte gids is, maar dat er veel rotte appels tussen zitten. Je moet het dus echt treffen of van tevoren uitzoeken.  Ondertussen lachte hij nog om een aap die mis greep en op zijn gezicht belandde. Het was echt een leuke gast! 

In het park komen was ook een avontuur op zichzelf. Je mag geen plastic en eten mee het park in nemen. Dat zagen wij als een uitdaging. Onze uitrusting bestaat standaard uit onze drinkfles dus dat was geen probleem. Onze ondertussen geliefde koekjes wilden we wel graag mee. Er was een pakje in mijn portemonnee gepropt en eentje in het medicijnen tasje. We zouden wel zien hoe dit zou gaan. Het was net de douane en de mevrouw op het hoekje had een strenge blik en keerde alles binnenstebuiten. De jongen die verderop stond deed dat niet, dus Stefan liep op hem af. Hij wierp een blik in de tas en vond het allemaal wel prima. 1-0 voor ons! 

Wat een mensen stonden er bij de ingang. Allemaal in groepen van ongeveer tien en onder begeleiding van een gids. Waren wij blij dat we vrij om te gaan en staan waren! Die groepen schoten ook niet op dus het was niks voor ons geweest. Na wat onduidelijkheid over het pad kozen we een richting uit en al snel spotten we een paar brulapen (met de hulp van een ander Nederlands groepje) en liepen we het strand van Manuel Antonio op. Omdat we zo vroeg waren, was het nog rustig en liepen de krabbetjes met zo’n huisje op hun rug nog over het strand. De rest van de route ging door het bos en ondertussen probeerden we een Sloth te spotten. Dat was tot nu toe nog niet goed gelukt en we hoopten hier een beetje geluk te hebben. Zonder gids. Succes! De hele route was klaar en de tussenstand was: een paar brulapen, leguanen, kapucijnaapjes, een woodpecker, neusbeer en wat andere vogels. 

Toen ons rondje klaar was zag het zwart van de mensen. Op het centrale kruispunt van het park wemelde het van de groepen en de ene nog luidruchtiger dan de andere. We wilden graag afsluiten op het strand dus liepen we naar het eerder zo rustige Manuel Antonio. Verderop stond een groep in de bosjes te turen. Eigenlijk gingen we er al vanuit dat het een aap zou zijn en dus niet bijzonder. Het is gek hoe snel je aan alles went. Ik keek in de camera van een gids en ik kwam van schrik niet meer bij. Het was een luiaard! We baanden onszelf een weg door de menigte en inderdaad, daar zat hij. In volle glorie. Nog net niet een spotlight op hem. Hij keek recht naar zijn publiek maar ik kan niet zeggen dat hij een showtje weg aan het geven was. Dat beest was een beetje aan het chillen in de takken. Later hoorden we dat hij waarschijnlijk niet meer weg kon komen en vast zat in verband met een te dunne tak, maar op dat moment kon ik daar niet wakker van liggen. Later hebben we nog wel even gecheckt of hij weg had weten te komen en hij was niet meer te zien. Missie geslaagd! 

Op het strand kregen we nog wel een show van de beruchte kapucijnaapjes. Toen we onze handdoek hadden neergelegd, bewust al wat verder richting de branding en niet bij de palmbomen, hoorden we opeens wat commotie achter ons. Een paar mensen hadden hun tas aan een tak gehangen en daar wilde een kapucijnaap wel even het fijne van weten. Hij besloot de tas te onderzoeken en erin te graaien of er nog iets te halen viel. De eigenaar was er net op tijd bij voordat hij met een deel van de inhoud aan de haal ging. Gelukkig hadden wij onze koekjes, na zorgvuldig bewaard te hebben al op een rustige plek opgegeten. Bovendien hadden wij een slotje op onze backpack voor als we hem onbeheerd moesten achterlaten bij het zwemmen. Je kan maar voorbereid zijn!

Na zes uren in het park besloten we dat het mooi geweest was. We hebben een fijn zwembad bij het hotel en daar besloten we nog even van te profiteren. Vanavond eten we bij een restaurant met een klein vliegtuigje in het midden. Hopelijk is er plek!