Dag 13: Santa Elena - Manuel Antonio

Het zou vandaag een reisdag worden dus ik hoor jullie denken; die hebben vandaag niet zoveel gedaan. Gefopt! Wij hadden het smoor druk.

Deze dag kwam een beetje op onze plan skills aan, want helaas zijn de dagen vaak iets te kort. Er is zoveel te doen en dat moeten we natuurlijk allemaal ook daadwerkelijk doen. In deze regio is het enige nevelwoud van Costa Rica te vinden dus die konden we niet overslaan! 

Het uitchecken verliep geheel volgens planning en slechts een kwartier later dan volgens het boekje zaten we weer aan onze smoothiebowl en toast. 

Lekker eten doet wonderen en met frisse moed stapten we in de auto richting Santa Elena Cloud Forest. Dit is het iets minder, maar zeker niet minder mooie, bekende deel. De meeste mensen gaan naar een iets grotere, maar wij vonden dit wel goed. De voorspelling was dat er weinig mensen zouden zijn en we hadden gelijk! We werden meteen begroet door een naar eten zoekende neusbeer. 

Lianen hangen uit de bomen, de druppen vallen soms op je shirt en overal om je heen hoor je bladeren vallen. Het is zo mooi groen en alle wandelaars zijn stil. Je hoort dus enkel de geluiden van het bos om je heen. We probeerden tussen alle passen door omhoog te kijken zodat we misschien wel dieren konden spotten, maar helaas was dit zonder succes. Alleen een paar vogels, waaronder een kolibrie, lieten zich voorzichtig zien. Na gisteravond bleek weer hoe moeilijk het eigenlijk is. 

De wandeling zelf was op een paar kuitverkrampende steile stukken prima te doen en na ongeveer anderhalf uur waren we weer bij het begin punt. Een kleinere route liep langs het uitzichtspunt op enkele vulkanen maar de bewolking gooide roet in het eten. Het weer wil niet echt vlotten en het blijft telkens bewolkt. Het gebied staat daar ook wel om bekend en de voorspellingen voor de plekken waar we nog naartoe gaan zijn wel iets beter. 

De maagjes begonnen alweer te rommelen dus we zouden iets te eten halen om ons voor te bereiden op de lange reis die ons te wachten stond. De weg naar Manuel Antonio zou ongeveer 3,5 uur duren met halverwege een tussenstop bij de Crocodile Bridge. 

Die Crocodile Bridge was de topper van de dag. Wat een prachtige plek vol levendige krokodillen. De omgeving is magisch en zoiets hebben we nog nooit gezien. Wat een aanfluiting was dit. Toen we wilden parkeren zagen we een mannetje met een gebit als een fietsenrek en hij was gehuld in een oranje hesje. Op enkele plekken hadden we al gelezen dat mensen zich soms voordoen als parkeerwachter en om geld vragen. We zetten de auto keurig op zijn plek en begroetten de man met een ‘hola’. Bril op en doen alsof je gek bent. De brug was op enkele meters afstand en inderdaad, daar lagen een stuk of vijf krokodillen. Het eerst wat we onszelf afvroegen was of ze wel echt waren. Ze lagen heel erg stil en leken bijna wel van steen. Voor het gemak gingen we er maar vanuit dat het geen beelden bij de lokale winkel weg waren. Mensen krioelden over de brug dus wij maakten ons snel uit de voeten. De parkeerwachter stond er nog steeds, maar die beenden we snel voorbij. Wegwezen hier! 

De rit voerde langs velden vol met palmbomen allemaal keurig in een rij. Waarvoor die dienen zijn wij nog niet achter. Het hotel is weer super en het schijnt dat hier regelmatig apen door de bomen slingeren en leguanen bij je op visite komen. We eten vanavond in het hotel omdat we morgen vroeg uit de veren moeten. Om zeven uur willen we bij Manuel Antonio zijn om een wandeling te maken en hopelijk dieren te spotten. We zullen zien of ze dan wakker zijn!