Dag 13: Calgary

Zo. We zijn weer bijgekomen en de shock van Calgary te boven. Toen we al vroeg op de middag de camping betraden, zag de middag er nog rooskleurig uit. Er was Wifi op de camping dus we hebben als eerste de opa’s en oma’s even gevideobeld. Het leek ons een goed idee om met het openbaar vervoer naar de stad te reizen, aangezien onze camper net iets te groot is om in de drukke stad mee te rijden. Vooral het parkeren leek ons geen pretje. De hele weg voor de camping ligt open dus het duurde even voordat we de goede afslagen allemaal hadden gevonden, maar na iets meer dan een half uurtje zaten we in de tram. 

Hoe verder we in de stad kwamen, hoe hopelozer het eruit zag. Overal waren bruingrijze vervallen panden en het leek alsof de tijd had stilgestaan. Dit hadden we beide niet verwacht en dachten dat het juist een hele levendige, moderne stad zou zijn. Toen we uitstapten voelden we ons ook lichtelijk verloren. Op iedere hoek van de straat zat een dakloze die iets van je wilde en de vragen of we petities wilden tekenen vlogen ons om de oren. Na een stukje te hebben gelopen in de ‘’winkelstraat’’ hadden we al een dansende man die wat liep te wauwelen, twee activisten en andere bijzondere mensen ontweken. Allemaal prima maar laat mij gewoon lopen en vraag niet allemaal dingen van me want daar had ik echt geen zin in. Lekker egoïstisch. 

Waar het zich allemaal afspeelde in deze stad konden we niet echt ontdekken. Er bleek een heel groot winkelcentrum te zijn waar je in kon verdwalen. Dat gebeurde ons dan ook. Ineens stonden we in een decoratie winkel waarvan we de uitgang maar moeilijk konden vinden. Zin om te winkelen hadden we ook niet want onze backpacks zitten al ramvol. Daarom liepen we maar naar de Skytower, misschien dat we daar ons entertainment shot konden halen. 

De toren was zelfs treurig om te zien. Die stond op een vreemde plek zonder ook maar iets van gezelligheid erbij of eromheen. Het leek op een betonnen steelpuist met een rode ontsteking erboven op. Meer konden we er niet van maken. Er scheen een Olympic Park in de buurt te zijn waar de medailles uitgedeeld waren tijdens de Olympische spelen. Nou, dan gaan we daar maar kijken dachten we. 

Het werd alleen maar erger! Ineens hoorden we geschreeuw en het bleek dat er een demonstratie aan de gang was voor de lockdowns. Het ging allemaal heel vredig en netjes maar even lekker rustig zitten in het park was er niet bij. Ondertussen liep er een gebiedsteam met allemaal tasjes met pakketjes eten en drinken voor de daklozen rond. Dat vonden we dan wel weer fijn om te zien want dan wordt er toch een beetje naar ze omgekeken. Het leek ons alleen heel moeilijk om dat als stad op te vangen want je zag zoveel mensen op straat leven. Heel triest. 

Ondertussen besloten we dat we toe waren aan een koffie en een donut. Zelfs de Tim Horton zag er treurig en armoedig uit. We gingen op een bankje zitten en het uitzicht was waanzinnig… lelijk. Er was verder niks vrij of schoon want overal ligt in deze stad gewoon bende. Hoe schoon dat wij Vancouver vonden zo vies was het hier. Je werd er treurig van. China Town was om de hoek dus dat zou onze volgende bestemming worden. 

Heel groot was de wijk niet maar het is wel even leuk om er rond te lopen. We besloten nog even een Chinees winkelcentrum in te gaan en daar een rondje te doen. Ondertussen wenden we aan de stad en vonden we het ook allemaal wel weer fascinerend. Hoe kan dit allemaal in zo’n grote, volgens ons, welvarende stad. Er stond een groot glazen gebouw in het midden van het centrum die zo erg uit de toon viel. Gewoon een kantorenpand met een of ander beeld als spektakelstuk. Er waren vast ook nog wel leuke plekken in deze stad maar we konden het op internet niet perse vinden en we waren er ook wel klaar mee. We gingen opzoek naar de halte en besloten weer naar onze ondertussen geliefde camper te gaan.

De tramrit. Dat was er ook eentje voor in de boeken. Na een halte kwam er een jongen tegenover ons zitten. Helemaal prima want het is tenslotte het openbaar vervoer. Hij kwam al pratend in zichzelf binnen maar ik praat ook wel eens tegen mezelf want dan ben je nooit alleen. Na een tijdje begon hij gigantisch te snuiven en dat hield gewoon niet meer op. Hij kon ook niet stil blijven zitten en bewoog alle kanten op, echt super onrustig. Op een gegeven moment gaf hij de man naast ons een hand en vroeg hoe het met hem ging. Ik was blij dat hij mij niet een hand wilde geven want ik ben nog steeds groot fan van de coronaregel dat je elkaar geen hand geeft of drie zoenen. Dat laatste hoefde ik me gelukkig geen zorgen over te maken. Hoopte ik maar. Toen dachten we al die moet iets hebben. Hij stak een heel verhaal af over zichzelf dat hij geen werk had en dus ook geen hersens. Dat hij niks had en graag iets van de man wilde hebben. Die reageerde verder niet heel erg op hem maar daar liet de beste man het niet bij zitten. Zijn toon werd al wat dreigender en hij bleef maar doorvragen. Het snuiven werd daardoor nog veel erger. Vast van de stress ofzo. De sfeer voelde je gewoon veranderen en gelukkig besloot hij na een paar haltes uit te stappen. Het blijft bijzonder in Calgary…

Vandaag gaan we naar Drumheller waar opgravingen van onder andere dinosaurussen vol aanwezig zijn. Dat past helemaal in Stefan z’n straatje. Ik vermoed dat ik er vandaag achteraan hobbel maar hij is morgen jarig dus ik ga er natuurlijk met alle liefde heen.