Dag 10: Rondje Coromandel

Vandaag stond er ook weer een druk programma op de planning, aangezien we besloten hadden dat we vandaag al naar de camping wilden rijden die heel dicht bij Hobbiton lag. Het oorspronkelijk plan was om op dezelfde camping te gaan staan waar we vannacht ook hadden geslapen zodat we het rondje Coromandel konden rijden. Omdat onze tour bij Hobbiton vroeg begon, zou dat inhouden dat we om 7 uur in de ochtend al moesten vertrekken. En we hebben vakantie dus dit leek ons niet een goed plan. Dan liever aan het einde van de dag nog maar een stukje langer touren door het mooie landschap. 

Eerst op naar the Driving Creek Railway, waar we met een smal treintje de bergen in konden. Dit is allemaal particulier aangelegd door 1 persoon. Hij gebruikte de klei om potten te bakken. Lang leve social media, want dit waren we per ongeluk tegen gekomen en dit leek ons wel grappig om te doen. Eenmaal aangekomen was het volk er best omroep Max met tussendoor wat gezinnen met jonge kinderen. Dat mocht de pret niet drukken en we reden om 11.30 met het treintje de berg op. We zaten front row achter de vriendelijke machinist. Na een half uurtje rijden door het bos kwamen we aan bij de top. Hier had de beste man een soort fabriekje gemaakt waar ze potten bakten. We kwamen erachter dat meneer Brickell nog maar net was overleden. We dachten dat dit al weten wij hoeveel jaren oud was maar dat viel dus mee. Wederom werd Jamie gevraagd of er een foto gemaakt kon worden. We denken dat dit komt omdat wij niet obsessief bezig zijn met selfies maken en de mensen dus denken dat wij tijd over hebben. Ik denk dat we hier een deel van onze reis wel mee terug kunnen verdienen. We gaan gewoon $2,-  vragen voor een foto. Schatrijk worden we! Na een korte uitleg over het ontstaan van de pottenbakkerij gaan we weer als veevervoer in het treintje naar beneden. Goed begin van de dag! 

Hahei was onze volgende stop. Daar start de track naar Cathedral Cove, een van de trekpleisters van Nieuw Zeeland. We hadden al gelezen dat de parkeerplaats aan het begin van het dorpje lag en dat je vanuit daar een stukje moet lopen naar de track. Een andere optie was met de shuttlebus. We zouden wel zien hoe we dat zouden gaan doen. Het weer was alweer wat wisselvallig. We hadden steeds eventjes regen en dan weer volop zon. We hoopten maar dat we bij de track mooi weer zouden hebben. Toen we aankwamen hebben we ons ondertussen geliefde wandelschoenen weer aangetrokken en zijn we naar het startpunt gelopen. Stefan was zo slim om zijn jas in de auto te laten maar Jamie was iets minder slim en trok ‘m lekker warm aan. Na 10 minuten lopen al spijt natuurlijk want er konden maden gekweekt worden zo warm was die jas. Dus uit en in de rugtas. Weer 10 minuten verder werd het korte mouw shirtje ook wel wat warm. Dus die ook maar uit en in de rugtas. Er zat een hemd onder, want ja, we moeten het niet koud krijgen… Na ongeveer 20 minuten lopen dachten we er al bijna wel te zijn want op het bordje stond 55 minuten lopen, enkele reis.  Maar niets was minder waar want toen begon het pas! Mijn god, hier hadden we niet op gerekend. We vonden dat we niet moesten zeuren want dit was nog niks maar jeetje, berg op is heftig en we voelden onze kuitspieren al branden. Voor ons was net een groene kiwi(bus) gearriveerd met backpackers. En ja hoor, die gingen net voor ons beginnen aan de tocht. Opzich blendden we goed in maar we waren hier niet om gezellig te kletsen met medereizigers (want allergisch voor andere mensen) dus we wilden er wel graag omheen. Dit ging niet zonder slag of stoot want ze namen de hele weg in beslag. Toen we bij een kruising kwamen van twee routes stonden ze gezellig te vergaderen en zijn we er snel omheen gegaan. Die waren we kwijt! Na een barre tocht van nog ongeveer 35 minuten kwamen we dan eindelijk bij de topper van de dag. We hadden het tempo er goed in want langzaam lopen kunnen we niet zo goed dus we hebben de tocht sneller afgelegd dan dat ervoor stond. Heel apart om zo’n grote boog van steen te zien en daar onderdoor te kunnen lopen. Natuurlijk weer toeristen in overvloed (we horen daar zelf ook bij) maar dat hadden we ook wel een beetje ingecalculeerd. We begonnen al bijna te trillen van ontwenning want er had nog niemand gevraagd om een foto van hun te maken. En verrek, daar kwam een groepje meisjes aanlopen richting Stefan. Dit keer was Stefan de klos. Meisjes deden hartstikke leuk een peace teken in de lucht en klaar was de foto. Weer $2,- verdiend. Niet veel later kwamen er weer twee meisjes aangelopen. Of Jamie even een foto kon maken. NATUURLIJK! $2,- graag. Blijkbaar was de foto niet mooi genoeg want even later vroegen dezelfde meisjes aan iemand anders om dezelfde foto te maken. Prima joh, maar onderschat onze foto maak skills niet. We hebben daarna zelf nog even het strandje bekeken en een stiekeme selfie gemaakt, want nee, wij gaan geen anderen vragen en maken foto’s het liefste zo onopvallend mogelijk. Toen begon de barre tocht terug. We twijfelden of we de shuttle bus dit keer wel terug gingen nemen, maar wij zijn sterk dus wij konden het op eigen kracht. Al slenterend kwamen we aan bij onze Pumpkin. 

Vlakbij was Hot Water Beach dus op weg naar de volgende camping zijn we daar ook nog maar even heen gegaan. Het bleek dat je alleen met eb een gat kon graven zodat je het hete water kon voelen, maar wij hadden geen geluk en het was vloed. We hadden niet het idee dat we echt iets zouden missen dus we zijn snel doorgegaan naar de volgende camping. Dat gaat niet wennen, onzekerheid of er wel plek is waar je zover naartoe rijdt. Maar er was plek. En weer tussen de koeien en kippen. We voelden ons he-le-maal thuis…